RUUD BRINK

Ruud Brink

Ruud Brink (Haarlem, 9 augustus 1937 - Haarlem, 29 juni 1990) gaat op zijn dertiende klarinet spelen. Als autodidact ontwikkelt hij zich snel tot beroepsmuzikant. Geïnspireerd door klarinettist Dim Kesber begint hij als dixielandmuzikant, maar zodra hij moderne jazz hoort, worden de saxofonisten die bij het orkest van Woody Herman ...
Volledige biografie...

Instrumenten

klarinet, tenorsaxofoon, vocalen

Genoemd in de biografie van

1955   Chris Dekker
1985   Maarten Ornstein

Biografie Ruud Brink

Ruud Brink (Haarlem, 9 augustus 1937 - Haarlem, 29 juni 1990) gaat op zijn dertiende klarinet spelen. Als autodidact ontwikkelt hij zich snel tot beroepsmuzikant. Geïnspireerd door klarinettist Dim Kesber begint hij als dixielandmuzikant, maar zodra hij moderne jazz hoort, worden de saxofonisten die bij het orkest van Woody Herman de Brothers vormen zijn nieuwe voorbeelden, met Stan Getz en Zoot Sims als zijn grootste idolen. In 1953 stapt Brink over op tenorsaxofoon en begint hij tevens te zingen in de stijl van Chet Baker. Vanaf zijn negentiende wordt hij een stevige drinker; die verslaving zal zijn leven bepalen. Ruud Brink ontwikkelt binnen het Getz-idioom een eigen stijl, maar komt door zijn drankprobleem moeilijk aan de slag. Een aanbieding van Woody Herman om bij diens orkest te komen, wordt door gebrek aan initiatief van Brink niets. Na het overlijden van collega Sandy Mosse wordt Brink docent aan het Koninklijk Conservatorium in Den Haag. Als aanhanger van Getz heeft hij geen enkele affiniteit met de helden van de nieuwe jazzgeneratie. Hij houdt het desondanks nog een paar jaar vol en neemt dan ontslag. Hij houdt zich in leven als sideman en met commercieel en studiowerk, maar de grote carrière blijft achterwege. In 1990 lijkt hij voor het eerst de waardering te krijgen die hij verdient: de Bird Award van het North Sea Jazz Festival wordt hem toegekend, tegelijk met zijn vriend Stan Getz. Het juryrapport is lovend: 'Ruud Brink is een zeer bescheiden jazzgigant met zoveel eigen trekjes dat hij een echte stilist genoemd mag worden. […] Al jaren is hij een geweldige swinger en een meester in de balladvertolking.' Helaas sterft Brink twee weken voor de uitreiking aan leverkanker. De Bird Award wordt door Stan Getz aan de zoon van Ruud Brink uitgereikt.

In bezetting van

Oscar Benton   saxofoon

1950 - 1956

Speelt op zijn dertiende in een dixielandbandje. In 1953 op klarinet bij de Diamonds (later: Diamond Five) van Cees Smal, waar hij tenorsaxofoon begint te spelen. Een jaar later wordt hij gevraagd voor de combo van bassist Ted Powder (Theek Kruijt). Hij treedt daarmee op voor in Duitsland gelegerde Amerikaanse soldaten. Hij speelt vooral dansmuziek en weinig jazz, en begint daarbij ook te zingen. In 1956 gaat hij naar het Rob Pronk-sextet. Ook speelt hij onregelmatig bij het Zaans Rhythm Quintet, en rock & roll in de combo van Bill White (Wim Overgaauw). Als lid van het Rob Pronk Boptet krijgt hij een lovende recensie van Pete Venudor in het blad Rhythme ('De achttienjarige Rudi Brink blinkt uit door de brede toon, verrassende ideeën en veel swing').

Cees Smal Rob Pronk (1)

1957 - 1981

Hij speelt bij het Atlantic Quintet van bassist Henny Frohwein, waarmee hij door Duitsland trekt. Hij speelt verder van 1963 tot 1980 bij de Skymasters en in Boy's Big Band. Zijn carrière gaat in deze periode bergafwaarts, maar in 1973 maakt hij desondanks zijn eerste LP onder eigen naam; voor Teach Me Tonight krijgt hij in 1974 zijn eerste Edison. Daarna verdwijnt Ruud Brink uit het zicht. Hij schnabbelt in het commerciële circuit (zo is hij te horen op de eerste plaat van Lee Towers), maar verliest 'het gevecht met de fles' en belandt in 1981 in een ontwenningskliniek.

Atlantic Quintet Boy's Big Band Skymasters

1982 - 1990

In 1982 maakt hij met het Ruud Brink/Irv Rochlin Quartet zijn comeback tijdens het NOS Jazz Festival in de Meervaart in Amsterdam-Osdorp. Na het overlijden van tenorsaxofonist Sandy Mosse in 1983 volgt hij hem op als docent aan het Haags Conservatorium. Hij wordt weer een veelgevraagde studiomuzikant. Met Greetje Kauffeld en Peter Nieuwerf vormt hij een trio, waarmee hij regelmatig optreedt in Herberg De Waag te Haarlem. Samen met hen maakt hij de LP The Song Is You. Daarnaast speelt hij weer met zijn oude vriend trompettist Ray Kaart en zijn vijf jaar oudere broer Han Brink op drums. Eind jaren tachtig speelt Ruud Brink vaak in jazzclubs en op festivals in Italië, hij treedt voor het eerst op in het Bimhuis, en hij maakt als leider de LP Double Face met Italiaanse muzikanten.

Greetje Kauffeld Peter Nieuwerf Ray Kaart

Audio/Video Ruud Brink

Video Ruud Brink